مدرسه علمیه فاطمیه شیراز

گوشه ای از کرامات شهید عبدالمهدی مغفوری که معروف به عارف شهدا را با هم می خوانیم.

شهید عبدالمهدی مغفوری که معروف به عارف شهدا  در عملیات کربلای 4 در جزیره ام الرصاص پاداش جهاد اکبر و اصغر خود را گرفت و به درجه رفیع شهادت نائل آمد در ادامه چند نمونه از کرامات این شهید بزرگوار را با هم میخوانیم:

پس از شهادت حاج عبدالمهدی مغفوری در عملیات کربلای ۴ پیکر پاکش را برای تشیع به کرمان آورده بودند

خانواده شهید و سه فرزند دلبندش برای آخرین دیدار بر گرد وجود آن نازنین حلقه زدند.

مادر خانم حاج‌ عبدالمهدی می‌گفت:وقتی خواستم چهره مطهر و نورانی شهید را برای وداع آخر ببوسم،با کمال تعجب مشاهده کردم که لبان ذکرگوی آن شهید سعید به تلاوت سوره مبارکه کوثر مترنم است.

و من بی‌اختیار این جمله در ذهنم نقش می‌بندد که هان ای شهیدان.با خدا شب‌ها چه گفتید؟

جان علی با حضرت زهرا(ص) چه گفتید؟

پسرعموی شهید مغفوری هم از مراسم دفن این شهید خاطره‌ای شگفت دارد:

وقتی می‌خواستیم او را که به برکت زندگی سراسر مجاهده‌اش شهد وصال نوشیده بود به خاک بسپاریم با صحنه عجیبی مواجه شدیم،که به‌ یکباره منقلبمان کرد. وقتی پیکر شهید را در قبر می‌گذاشتیم صدای اذان گفتن او را شنیدیم.

ازکرامات شهید از زبان دوست شهید:

تا اینکه من دچار بیماری سختی شدم و پزشکان از بهبودی من قطع امید کردند یک روز حاج مهدی با یک دسته گل سرخ به عیادتم آمد وقتی نظر پزشکان را به او گفتم اشک در چشمانم حلقه زد پس لیوانی را برداشت آن را تا نیمه آب کرد و چیزی زیر لب خواند و به آب داخل لیوان دمید پارچه سبزی را از جیب پیراهنش درآورد و با آب لیوان خیس کرد و نم آن را بر لبان من کشید و درآخر زمزمه کرد به حق دختر سه ‌ساله‌ی حسین…

روز بعد در عالم رویا خودم را در صحنه‌ی کربلا دیدم دختربچه ‌ای سمتم آمد و من قمقمه ‌ام را به او دادم او آن را گرفت و فقط لب‌های خشکش را تر کرد و دوباره به سوی خیمه‌ها رفت اما سواری دختر بچه را با سیلی زد هرچه تقلا کردم به کمکش بروم نتوانستم یکباره از خواب پریدم و از همان لحظه حالم خوب شد و بهبود یافتم.

شادی ارواح مطهر شهدا صلوات

منبع:imna.ir

سفره خون – نوشته ای درباره شهید محمد رسول رضایی

تنها شهیدی که عکس جنازه مطهرش بر دیوار اتاق رهبر عزیز انقلاب، بزرگ پرچمدار انقلاب و نائب امام زمان (عج) نصب گردیده است.

این جمله ای است که هر آدمی را جذب خود می کند. من نیز برای شناخت او به راه افتادم. با کمی جستجو دریافتم که او نیست مگر «محمد رسول رضایی» نوجوان سیزده ساله ای از اهالی اسد آباد همدان که در عملیات بیت المقدس ۲ به تاریخ 66/10/30 در ارتفاعات ماووت عراق به شهادت رسیده است. بی امان به یاد شعر حافظ علیه الرحمه افتادم: بس نکته غیر حُسن بباید که تا کسی مقبول طبع مردم صاحب نظر شود این کیست و آن راز چیست که این شهید، از «امامِ خونین دلان» دلبری کرده است؛ تا آنجا که عکس او را نصب العین خود قرارداده است.؟!! نوجوانی سیزده ساله در اوج آرامش و مظلومیت. او از پوچی ها گریخته و در اوج شرافت علم و شهود، بر اریکه شهادت در کنار حسین بن علی (علیه السّلام) و یارانش تکیه زده است. نه طرفدار آبیِ پر از سراب است و نه طرفدار قرمز بی هویت. آبی او بادگیر جهاد و مبارزه است و قرمزش سفره خون در کنار پیکر مطهرش. کلاهش قبه الخضرایی است و لباسش به رنگ خاک و تراب و فدایی اول مظلوم عالم ابوتراب امیرالمؤمنین (علیه السّلام). بر اسلحه اش سربند سبز بسته است تا بدانند اهل توکل است و مومن به: «وَمَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَلَـکِنَّ اللّهَ رَمَى». نیمه راست بدنش سالم است و به یقین آماج گلوله ها، پهلوی چپ او را شکافته اند و این دیگر گفتن ندارد که شهدای ما همگی زهرایی اند و تا ابد چنین خواهد بود. برآورد که خون من سلاح من است و سلاح من خون من است. اگر سلاح مؤمن گریه است، سلاح شهید خون اوست. از هنگامی که روضه های در و دیوار مدینه و مادری تنها و روضه های شاه تشنه لب صحرای کربلا را در جان خود یافته است، دیگر خون در رگها بی قراری می کند. آنقدر می جنگد تا موعود مادر را بیاورد و اگر چنین توفیقی نصیبش نشد آن خون را جز ریختنی برخاک انتظار، صلاحی نمی بیند. گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم. مردگان را گونه راست بخاک می نهند و او گونه چپ به خاک نهاده است؛ چرا که او اساساً هرگز نمرده است. گونه چپ به خاک نهاده است، تا مبادا کسی نگاه چپ به خون شهدا و نهضت روح الله کند. کمر را محکم بسته است، چرا که شهدا زنده حقیقی هستند و پس از ترک جسم خاکی با روح الهی خویش کارها بکنند. و از همه زیباتر دست را به زیر سر به حالت خواب گذاشته است، چرا که او نیز مانند پیر جماران با دلی آرام و قلبی مطمئن و ضمیری شاد و امیدوار به فضل الهی به این یقین رسیده است که عصر ظهور منتقم مادر فرا رسیده است؛ إن شاء الله.

راستی خدایا! رهبر عزیز تر از جانها، آن وارث بی بدیل غم های ۱۴ معصوم و وارث یگانه حضرت روح الله خمینی بت شکن با این عکس و شهید حاضر، فقط و فقط تو می دانی در نیمه های شب چه نجواها داشته است. و فقط تو میدانی این شهید سعید چه سخن های بی پایانی با علمدار مجروح امام مهدی علیه السّلام گفته و می گوید. شاید و فقط شاید آقا با او چنین گفته باشد: محمد رسولم! عزیزم! اگر ۹۰% واجدین شرایط در زمان نبرد عاشورایی ۸ ساله امان اسیر دنیا و آرزوهای بی ارزش نبودند و جبهه ها را در غربت تنها نمی گذاشتند، دیگر لازم نبود تو با این سنّ کم مردانگی کنی و سینه کوچکت را در برابر هجوم دشمنان اسلام سپرگردانی. عزیزم! ۱۳ سالگی وقت بازی در کوچه هاست، نه جانفشانی در میادین نبرد. جای تو آغوش گرم مادر است هنوز، نه زیر آتشبارهای اهدایی از کاخ سیاه و صهیونیسم. گمانم گویا از نهر عسلی خورده ای که از لبان قاسم ابن الحسن در کربلا جاری شده است، آنگاه که عموی غریب را در محاصره دنیا و دنیاپرستان دید و جان دادن برایش احلی من العسل شد. عزیزم! عکس جنازه نسبتاً سالم تو مرا خونین جگر کرده است و چرا قلبم مجروح نشود وقتی یاد می کنم سالار شهیدان با کامی تشنه بر بالین یتیم برادر چون عقابی تیزپا حاضر شد و دوست و دشمن گریه خون خدا بر قاسم نوجوان را دیدند. برخی گریستند و برخی به گریه او ناجوانمردانه خندیدند. محمد رسولم! سلام مرا به رسول خدا برسان و از قول من بگو مولای من، سینه ام تنگی می کند و تیغ و سنان از هر طرف بر من از جانب دوست و دشمن می بارد، اما تا نفس دارم ایستاده ام و بر لحظه وصال لحظه شماری می کنم. یا رسول الله! حدیث کسائی بخوانید و صاحب اصلی علم را از خدا بخواهید. اما سخن آخر را از وصیت نامه شهید بگویم: وصیتنامه ای از فقیهی فرزانه و حکیمی بلند آوازاه از تبار: «وَآتَیْنَاهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا» آنجا که می گوید: «به اسلام راستین سلام می فرستم» که یک دنیا معرفت و شهود در این جمله نهفته است؛ و آنجا که می گوید: «در تشییع جنازه من پرچم آمریکا را آتش بزنید تا مردم بدانند من ضد آمریکایی و تابع ولایت فقیه هستم.» او اسلام راستین را در همین جمله معرفی می کند. اسلام راستین دو رکن اساسی دارد: مبارزه با استکبار و طاغوت نماینده ابلیس در زمین تحت پرچم و هدایت ولی فقیه و نائب راستین امام زمان (عجل الله تعالی فرجه). اسلام راستین، مبارزه و جهاد تا محو و نابودی کفر از زمین است: «قاتِلُوهُمْ حَتَّی لا تَکُونَ فِتْنَهٌ»؛ و درست مقابل آن، اسلام آمریکایی و متحجّر است که اسلام خمود و ذلت و خواری است و «هیهات منا الذله» نکته عجیب وصیت نامه این شهید این است که می گوید: «مردم بدانند من ضد آمریکایی هستم.» چرا که او به خوبی می دانسته است مسئولانی که با آلوده شدن به چرب و شیرین دنیا، دین خود و گذشته انقلابی خود را به دنیا می فروشند و در کاخ های نیاوران و زعفرانیه به زندگی اشرافی علیرغم فقر پابرهنگان که صاحبان اصلی انقلاب هستند، دل خوش کرده اند، آنها علناً و رسماً در مقابل دشمنان پوشالی خدا اظهار عجز و ترس و کرنش و ذلت می کنند.

و به اصلاح و هدایت آن جماعت، دیگر امید چندانی نیست و اتفاقاً اگر مردم و آن عده مومن جامعه به درستی تا آخر پشت سر ولایت فقیه بایستند، آن جماعت انقلابی دیروز و پشیمان امروز هیچ غلطی نمی توانند بکنند؛ کما اینکه آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند! و انقلاب تا فتح المبین نهایی، راه خود را ادامه خواهد داد؛ ان شاء الله.

و سخنی باشهید: محمد رسول عزیز! شنیده ام مادر بزرگوارت اشتیاق دیدار رهبر معظم انقلاب را دارد. امیدوارم این دیدار صورت پذیرد.

محمد رسول عزیز! به جان زهرای اطهر قسم با تو عهد می بندیم با تمام وجود پیرو ولایت فقیه و منادی اسلام راستین باشیم و از پای ننشینیم تا مرگ طاغوت و ظهور بقیه الله را جشن بگیریم.

منبع:نوشته آزاده جانباز، حبیب الله معصوم

زندگی شیرین یک مدافع حرم حضرت زینب(س)

تازه از سربازی برگشته بود و حدود ۲۰ سالش بود که اومدن خواستگاریم… هنوز کاری هم پیدا نکرده بود. یادمه مراسم خواستگاری بابام ازش پرسید: درآمدت از کجاست؟ گفت: من روی پای خودم هستم و از هر جا باشه نون حلال درمیآرم.
حالت مردونه ش خیلی به دلم نشست. وقتی میدیدم که چطور با خانواده م در مورد ازدواج صحبت میکنه…
با هم که صحبت میکردیم گفت: «حجاب شما از هر چیزی واسم مهمتره…»
واسه عقد که رفتیم؛ دست خطی نوشت و خواست که امضاش کنم. نوشته بود: دلم نمی خواهد یک تار موی شما را نامحرمی ببیند…
منم امضاش کردم. مادرم از این موضوع ناراحت شد و گفت: این پسر خیلی سخت گیره؛ ولی من ناراحت نشدم چون میدونستم میخواد زندگی کنه. واقعا هم زندگی باهاش به مزه میداد. تا قبل شروع زندگی مشترک دانشگاه میرفتیم. میخواستم ادامه تحصیل بدم ولی وقتی که با مهدی ازدواج کردم بچه دار هم که شدیم اونقدر تو خونه خوش بودم که دلم نمیخواست جایی برم تا جایی که همه بهم میگفتن توچی از خونه میخوای که چسبیدی به کنجش!؟
جو خونه رو اونقدر دوست داشتم که دلم نمیخواست رهاش کنم؛ موندن تو اون چاردیواری واسم لذت بخش بود. تا حدی که حتی تصمیم گرفتم جای ادامه تحصیل و بیرون رفتن از خونه بیشتر بمونم تو خونه و مادری کنم و همسری.

راوی: همسر شهید مهدی قاضی خانی

منبع:پایگاه اطلاع رسانی هیات رزمندگان اسلام

   سردار شهید «رضا پورخسروانی» در سال 1343 در شهر شیراز به دنیا آمد. باوجود سن و سال کمی که داشت در راهپیمایی‌های دوران انقلاب شرکت می‌کرد و در سن 16 سالگی به جبهه شتافت و در گروه جنگ‌های نامنظم به فرماندهی شهید چمران به دفاع از کشور پرداخت.

بعد از وارد شدن به سپاه در مخابرات لشکر 19 فجر به ایفای نقش پرداخت و لیاقت وی باعث انتخاب وی به‌عنوان معاون مخابرات تیپ فاطمه الزهرا (س) شد. بعد از مدتی به‌واسطه عملیات گسترده سپاه، با عنوان معاون مخابرات لشکر 19 فجر به انجام‌وظیفه ادامه داد. روح شهید پورخسروانی در 22 بهمن سال 64 و آغاز عملیات والفجر 8 آسمانی شد.

در بخشی از وصیت‌ نامه شهید می‌خوانیم: «.. استادان و معلمان و اولیاء مدرسه‌ام یک حرف کوچک با شما دارم، شما از من می‌خواستید که تکلیفم را بنویسم من هم تکلیفم را نوشتم نه با قلم روی کاغذ بلکه با خون بر روی خاک. شهادت درسی بود که من از جان آن را خواندم و چون یک شاگرد خوب آن را یاد گرفتم و در کلاسی که معلم آن الله بود و شاگردانش که شهیدان هستند، آن را به‌خوبی جواب داده‌اند و اگر خواست پروردگار باشد قبول خواهم شد و به کلاس بالاتر ترفیع خواهم یافت…»

در فرازهایی از زندگی این شهید در کتاب «مقیم کوی رضا (ع) به زبان پدرش می‌خوانیم: «فردای روزی که امام رضا (ع) در خواب مژده تولد رضا را به من داد در بانک حساب پس‌اندازی باز کردم برای زیارت امام رضا. رضا چهارده‌ماهه بود که به زیارت ثامن‌الحجج (ع) رفتیم. اولین بار بود که رضا را می‌بردم نزدیک ضریح مطهر آقا تا رضا به ضریح نزدیک شد دستان کوچکش را در میان شبکه‌های ضریح کرد و با تمام قدرت آن را گرفت، هر چه او را جدا می‌کردم باز با تمام وجود خود را به ضریح می‌چسباند. هر چه کردم او را جدا کنم نشد که نشد. زائران که متوجه رفتار غیرمعمول رضا شده بودند شروع کردند به صلوات. مردم اطراف رضا که عاشقانه ضریح امام را در آغوش گرفته بود حلقه‌زده و هر کس تکه‌ای از لباس او به‌ عنوان تبرک می‌کند. یکی از خادمین حرم پیش‌قدم شد و رضا را با زور از ضریح جدا کرد. آن روز در صحن سقاخانه جشن گرفتند و نقاره‌خانه حرم شروع کرد به نواختن.

وقتی به مهمان‌سرا برگشتیم، وقتی لباس پاره‌پاره رضا را عوض می‌کردم متوجه جای پنج‌انگشت سبزرنگ پشت رضا شدم.»

منبع : defapress.ir

حکایت شهید مدافع حرم محمد حسین محمدخانی از زبان خواهر، مادر و همسرش خیلی شنیدنی و درس‌آموز. “حاج عمار” لقبش بود در جبهه ها و در موردش حاج قاسم سلیمانی می گفت : «عمار برای من مثل «همت» است.

محمد حسین محمدخانی، اصالتا یزدیست اما در تاریخ ۹ تیرماه ۱۳۶۴درتهران متولد شده است.

محمدحسین سال های دانشجویی خود را در رشته‌ی مهندسی عمران در یزد سپری کرد و از فعالان بسیج دانشجویی بود.

محمدحسین داوطلبانه به یگان های مدافع حرم بانوی مقاومت در سوریه ملحق شد و سرانجام درتاریخ ۱۶ آبان ۱۳۹۴ طی نبرد با داعش تکفیری درعملیات محرم،به شهادت رسید.

دانشگاه و حال و هوای جوانی

کنکور، محمد حسین را به دانشگاه آزاد اسلامی یزد فرستاد. او کاردانی‌اش را در رشته عمران در این دانشگاه گرفت. در ترم دوم، خانه کوچکی در یزد اجاره کرد. خانه‌ای که به خاطر عشق او به سیدالشهدا(ع) تبدیل به حسینیه شد و با پرچم و کتیبه‌های حسینی ، محلی برای برپایی هیئت شد. بعد از مدتی محمدحسین با چند تن از دوستان دانشجوی خود هیئت «علمدار حسین(ع)» را پایه‌گذاری کردند که برنامه‌هایش در خانه خودش برگزار می‌شد

روحیه بسیجی پای محمدحسین را در همان روزهای اول به بسیج دانشجویی دانشگاه باز کرد. حضور پررنگ در برنامه‌های بسیج و روحیه جهادی و توان مدیریتی، باعث شد مسئولیت حوزه بسیج دانشجویی دانشگاه آزاد یزد را به او بسپارند.

در ماه‌های پایانی دانشجویی، همسری با شرایط خاصی که مدنظر داشت را پیدا کرد و ازدواج کرد.

حرف های خواهر

خواهرش درباره انتخاب همسر محمد حسین می گوید:

برای محمدحسین خیلی خواستگاری رفتیم. واقعاً آدم مشکل‌پسندی بود. روی هر کسي یک عیبی می‌گذاشت. می‌گفت این‌ها هیچ کدام به روحیات من نمی‌خورند و به کارم نمی‌آیند. خودش دقیقاً می‌دانست دنبال چه چیزی است. انگار محمدحسین روزهایی را می‌دید و پیش‌بینی می‌کرد که ما نمی‌دیدیم.

حاج عمار

محمد حسین را با نام حاج عمار می شناختند و این از آن روی بود که واقعا برای رهبرش عمار بود. او که مهندسی عمران خود را از دانشگاه یزد کسب کرده بود و دانشجوی فوق لیسانس مدیریت فرهنگی بود، زودتر از خیلی ها راهش را پیدا کرد و وظیفه اش را در برابر شقی ترین انسان ها شناخت و برای مصاف با آنان هجرت کرد به سرزمین سوریه.

حاج همت بود برای حاج قاسم

حضور وی در سوریه با عنوان مربی آموزشی شروع شد، اما چنان در بین نیروها درخشید که مورد توجه فرماندهان ارشد نظامی واقع شد و بعد از مدتی به عنوان فرمانده تیپ هجومی سیدالشهدا(ع) منصوب شد. محمدحسین را در سوریه به نام مستعار «حاج عمار» می‌شناختند. حاج قاسم سلیمانی نگاه ویژه‌ای به محمدحسین داشت و در یکی از دیدارهایش گفته بود: «عمار برای من مثل «همت» بود.

شجاعت و دلاوری محمدخانی باعث شده بود که همواره او را در خط مقدم ببینند. دل بی‌باک و سر نترس محمدحسین در بین نیروهایش مشهور بود. در عین فرماندهی و هوش نظامی، همیشه در میانه میدان بود. تا اینکه نیمه آبان سال ۹۴، آرزوی دیرینه‌اش تحقق یافت و در حومه شهر حلب به خون سرخ خویش آغشته گشت و خود را به قافله شهدا رسانید.

پیکر پاک محمدحسین محمدخانی پس از چند روز به تهران بازگشت و با حضور پر شور و با شکوه دوستان و رفقای دور و نزدیکش در بهشت زهرا(س) و در جوار مزار عموی شهیدش به خاک سپرده شد.

 همسر محمدحسین از همسرش می گوید:

بهش گفتم: راضی ام شهید شوی ولی الان نه؛ توی پیری.

محمدحسین گفت: “لذتی که علی اکبر امام حسین برد، حبیب نبرد.”

در مورد لحظه ای که پیکر پاک شهید را آوردند می گوید:

آرام خوابیده بود. امیرحسین را برای خداحافظی آوردیم و روی سینه شهید گذاشتیم. پدر و پسر چند لحظه‌ای در کنار یکدیگر بودند. این آخرین دیدارشان بود.

بعد از شهادت محمدحسین، خیلی‌ها از من می‌پرسیدند: چطور می‌توانی این‌قدر آرام باشی؟!

در جواب‌شان می‌گفتم: محمدحسین به آرزویش رسیده، چرا ناراحتی کنم؟! خدا این قربانی را بپذیرد! برای خودم هم جالب بود. شاید اگر قبلا این حرف را از کسی توی این موقعیت می‌شنیدم، فکر می‌کردم که داغ است و دارد شعاری صحبت می‌کند، اما این‌طور نبود.

واقعا به چیزی که می‌گفتم اعتقاد داشتم. می‌دانستم که حسین آن‌جا هم تمام حواسش به ماست و تنهای‌مان نمی‌گذارد. آخر محمدحسین خیلی مهربان بود. آن‌قدر زیاد که گاهی خودم متعجب می‌ماندم و می‌گفتم مگر می‌شود یک نفر این‌قدر عاطفی باشد و مهر و محبت داشته باشد. توی خط که بود پیام‌های قشنگی برایم می‌فرستاد. یک بار برایم نوشت:

گرچه  با ساعتِ من

ثانیه‌ای  بیش نبود…

ساعتی را که کنار«ت» گذراندم،

خوش بود…

سر زینب به سلامت ، سر نوکر به درک

شعری که شهید محمدخانی درطول دوران زندگی اش مدام آن را زمزمه می کرد و بعد از شهادتش  توسط مادر بزرگوار شهید محمدخانی در محضر رهبر معظم انقلاب خوانده شد وامام خامنه ای آن را تصحیح کردند:

سر که زد چوبه ی محمل ، دل ما خورد ترک

غربتش ریخت به زخم دل عشاق نمک

وچنان سوخت که بر سر در آن ، این شده حک

سر زینب به سلامت ، سر نوکر به درک

حضرت آقا در جواب این مادر شهید شعر را تصحیح کرده و فرمودند: چرا به درک؟ به فلک!

منبع:farsnews.com