مدرسه علمیه فاطمیه شیراز

تفاوت ما و امام امت در امیدواری به آینده است که اثر قابل اعتنائی در سبک نصرت دادن امر ولایت و راهبرد امام معصوم دارد.
  فکر می کنید مهمترین تفاوت میان ما و رهبرانقلاب چیست؟ بصیرت؟ پیش بینی؟ اطلاعات روز؟ دشمن شناسی؟ همه این ها هست و دهها عنوان دیگر که می شود به آنها اضافه کرد. اما موضوع دیگری وجود دارد که جمع این عناوین است.

 اما کدام اختلاف است که سبک تحلیلی بخشی از جریان متدین و انقلابی را از رهبری انقلاب دور کرده است؟ پاسخ در کلید واژه “امید” است. رهبری انقلاب به غایت به آینده امیدوارست و اما ما….

امیدوار بودن تنها “مثبت اندیشی ساختگی” و “تلقین تصنعی روشن نگری” نیست. امیدوار بودن باید تبدیل به یک “باورتوحیدی” و “اعتقادایمانی” شود. اعتقادی که از یک بینش و ایقان الهی برآمده است. رهبری انقلاب با نگاه به نظم قهری و طبیعی سنن الهی، باور دارند که حرکت مومنین مورد رحمت و نصرت الهی است و در “لینصرن” حتمیت و قطعیت نهفته است.

در این باره حرف بسیار است؛ اما آثار این تفاوت کجا خودش را نشان می دهد؟ چنین اختلافی چه اثری در سبک سیاست ورزی ما و رهبری دارد؟

10 مورد ذیل را با هم مرور کنیم؛

اثر اول، “دیدن نعمت” هاست. امید، نتیجه دیدن نعمت هاست. بسیاری از ما قدرت دیدن توفقیات کشور را نداریم. امکان مشاهده رشدهای کیفی و کمی انقلاب را پیدا نمی کنیم. از کنار پیشرفت ها به سادگی عبور می کنیم و قدر داشته هایمان را نمی دانیم. فردی که نعمت ها و داشته هایش را نبیند از بهره گیری از ظرفیت آنها نیز بی بهره است. به همین دلیل است که بسیاری از ما قادر به شمردن پیشرفت های انقلاب نیستیم.

اثر دوم “اعتماد” است. انسان امیدوار به جامعه اش اعتماد می کند. امید نمی تواند با بی اعتنایی به پیرامون فراهم شود. ادم امیدوار تحقق نصرت دینی را در اعتنای به سنت های رایج در نظام توحیدی می داند. همه اجزای این عالم در اختیار مومن قرار می گیرد تا از جریان نظم طبیعی، پیروزی و پیشرفت ها را محقق سازد. یکی از عناصر تحقق حق و البته مهمترینش خواست مردم است. مردم بخواهند، امر محقق می شود. با این توضیح انسان امیدوار بی اعتنا به مردم نیست. خواسته هایش را از طریق خواست مردم دنبال می کند. پس دومین تفاوت، اعتماد رهبری به مردم و نااطمینانی ما به جامعه است.

اثر سوم “حرکت” است. آدم امیدوار اهل حرکت است؛ اهل تلاش و حمیت است. پیشرفت را در دل حرکت می بیند و از تلاش خسته نمی شود. نتیجه ناامیدی رخوت و سستی در دل بخشی از جریان انقلابی است. انسان ناامید تنها به غر زدن و انتقاد اکتفا می کند و حاضر نیست برای رسیدن به هدف تلاش کند.

اثر چهارم در “صبر” است. انسان متدین و البته امیدوار موانع را می بیند اما متوقف نمی شود. صبوری به خرج می دهد چون نسبت به ظفر و فتوحات آینده اطمینان دارد. ادم ناامید با اولین مانع شکسته می شود. در مقابل مصائب کم می آورد. اما انسان امیدوار مصیبت را هم در راه حق درست تعبیر می کند و اگر زیبا نبیند، حداقل مصیبت زده نمی شود.

اثر پنجم “فهم دقیق از باطل” است. ادم ناامید منهزم و مقهور باطل است. در مقابل جبهه باطل، مرعوب است و احساس شکست می کند. اما انسان امیدوار به نصرت الهی یقین دارد؛ اینکه باطل، کف روی آب است و سرنوشت این عالم به قدرت یافتن حق است. دشمن شناسی انسان امیدوار بسیار متفاوت از جامعه ناامید است.

اثر ششم در سبک محاسبات و شکل گیری “اراده” هاست. جامعه امیدوار اراده اش صرفا بر اساس محاسبات کمی و روی کاغذ نخواهد بود. انسان امیدوار هم به جهت اعتقادی و هم کشش و شوق، فراتر از محاسبات تک ساحتی و مادی رفتار می کند و اراده اش را اعتماد و توکل الهی شکل می دهد. پس متوقف در متغیرهای زمینی نخواهد شد.

اثر هفتم “دستگیری” است. انسان امیدوار همراه با خود، جامعه و دیگران را نیز امیدوار می کند و دیگران را هم تعالی می بخشد. اما انسان ناامید حرف زدنش نیز موجب تزریق یاس و رخوت در جامعه است. انسان امیدوار قاهرست و نه تنها حرکتش موجب رشد امید می شود بلکه خودش نیز اراده دستگیری و تقویت روحیه امید در دیگران دارد.

اثر هشتم “ذاکری” است. انسان امیدوار دست خدا را در امور مشاهده می کند و همواره ذاکرست. چنین انسانی چه سر سجاده و چه در مبارزه و چه در کار و تلاش شئونات حق را درک می کند و در بیرون و درون هر امری خدا را می بیند. چنین فردی همواره در عبادت است. برعکس انسان ناامید بندظهورات شیطانی است.

اثر نهم “محبت و مداراست". انسان امیدوار برای هر امری در تحقق پیروزی سهمی قائل است. چنین انسانی معقتد است همه عالم حق گراست و با همین اعتقاد اهل مدارا و محبت به دیگرانست. چنین انسانی هیچ کس را باطل مطلق نمی پندارد و هرکس با هر میزان قصور و تقصیری را رها نمی کند و برای او در ایجاد ظفرمندی سهمی قائل است. از همین جهت رفتار بسیاری از ما با مخالفین مان، متفاوت از رفتار رهبری است.

و اثر دهم و در نهایت و از همه مهمتر سبک “نصرت ولی” است. تفاوت ما و امام امت در امیدواری به آینده است که اثر قابل اعتنائی در سبک نصرت دادن امر ولایت و راهبرد امام معصوم دارد. انسان امیدوار در نصرت ولی و یاری رساندن امر ولایت، السابقون السابقون است و منتظر واقعی است و انسان ناامید ولو با هر اسم و عنوانی بجای یارشاطر، بارخاطر ولیست. انسان ناامید و نشسته، در ظاهر منتظر ظهور است و حال آنکه برای تعجیل در ظهور هیچ قدمی بر نمی دارد. چنین انسانی هیچ باری از دوش ولی حاضر و ناظر، برنخواهد داشت و همواره وبال است.

با این ده عنوان، تفاوت سبک رفتاری ما و رهبری در موضوعات مختلف سیاسی و اجتماعی را می توانید فهرست کنید. فاصله معنادارست و نگران کننده.

منبع: جهان نیوز